In de trant van mijn vorige verhaal over normaal zijn nu de doorgeslagen versie waarin ik jullie als lezer uitleg zal geven over mijn interne symbiose tussen pi en Pie als je me een mailtje stuurt, kan ik je de afbeelding geven die t visualiseert, ik heb sinds mijn bloeding last van ongeremd zijn, maar ik realiseer me steeds beter dat ik voor de bloeding ook al niet veel aantrok van wat men normaal noemt, en al ongeremd, vrij en extravert was, en ik merk de laatste tijd dat t heel leuk is om vrolijk ongeremd te zijn, zoals een praatje maken met onbekenden in het park, of mensen complimenteren over hun kapsel, en dat wordt gewaardeerd, zij worden er vrolijker van en dat geeft mij ook weer energie pi is mijn volwassen serieuse objectieve ik die er voor zorgt dat pie geen irritante dingen doet zoals het niet laten uitspreken van anderen of gebruik te maken van teveel idioot vreemde woorden of een monoloog te voeren. Pie is dus mijn oude blije extraverte ik die door de bloeding wat ongeremd is geworden en daardoor in gesprekken iritant kan zijn. Vorige week had ik ineens de sterke drang om me te ontkleuren, dit omdat ik Pie aan het kwijtraken was en m meer zichtbaar te maken, de arts raadde het sterk af in verband met de nog niet geheel genezen wondjes op mijn hoofd, en ik kan me indenken dat waterstof peroxide niet goed is voor oude wondjes. Toen ik dit weekend een uur thuis was merkte ikdat pi was opgehouden met t overtuigen van Pie dat ontkleuren geen goed idee is, en nu hoeft t allemaal niet meer ik ben Pie, of je t nou van 10meter kan zien of niet, een deel van de oorzaak van deze openbaring van de macht van pi over Pie is mijn angst dat ze met de revalidatie willen bereiken dat ik een gestructureerde modelburger word, maar dat wil ik helemaal maar dat wil ik helemaal niet het is veel te leuk om een vrolijke ongeremde chaoot te zijn, een beetje extra structuur kan pi Pie wel opleggen maar ook pi wil nooit zo gestructureerd/gepland worden als mijn moeder graag zou zien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten