HELDER
door mijn hersenbloeding, ben ik sneller vermoeid, het nadeel van vermoeid zijn is dat ik mijn aandacht er minder goed bij kan houden en ik meer moeite heb met luisteren, ik kan dan slechter de aandrang onderdrukken om mensen aan te vullen voordat ze zijn uitgesproken, dit is redelijk iritant gedrag, waardoor ik me er goed toe kan dwingen om op tijd te gaan rusten eenn van de eerste tekenen van vermoeidheid is dat ik een starend gevoel krijg in mijn linker oog, ook zie ik vreemde dingen vanuit mijn linker ooghoek, meestal in de linksonder hoek, de hoek waar ik geen veranderingen registreer, als ik in die hoek dingen ga zien dan ben ik toe aan rust, het is een redelijk vage omschrijving, maar vandaag gebeurde t weer tijdens de cognitieve training, er kwam een andere therapeut wat vragen aan de psycholoog over een palmtop, aangezien t over agenda afspraken en persoonlijke zaken ging wilde ik ze niet storen en ging ik de poster eens goed bekijken en terwijl ik naar de poster boven aan de muur keek zag ik in mijn linkeronderhoek dat de deur open stond en het zonnetje scheen over het pad en de bosjes ernaast, toen ik nog eens goed wilde kijken, bleek de deur dicht te zitten, dit bedoel ik dus met vreemde dingen zien vanuit mn ooghoek, toen de andere therapeut de deur open deed zag ik dat het wel klopte met wat ik uit mijn ooghoek gezien dacht te hebben, wat dus niet kon omdat de deur dicht zat, ik schrijf het toe aan t feit dat je niet kijkt met je ogen maar met je hersenen, je ogen scannen continue de wereld en je hersenen vormen daar een geheel plaatje van, toen de deur open ging heb ik dus even dat stukje gezien en tijdelijk opgeslagen, toen ik dacht dat ik de deur open zag staan hebben mijn hersennen dat deel aangevuld met hetgeen ik eerder gezien had
en dan nu mijn theorie over het waarom,
dereden dat ik het dacht te zien was omdat pi, mijn objectieve linker hersenhelft vermoeid begon te raken waardoor pie mijn creatieve rechter hersenhelft zich kon uiten en onjuiste prikkels van het plaatje van het mooie weer buiten achter de gesloten deur door kon sturen naar mijn bewustzijn, graag lees ik jullie reacties op deze kronkel, als t goed is kan je nu ook anoniem reageren en heb je geen google-account nodig
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
6 opmerkingen:
Los van wat je gezien hebt, bezitten en gebruiken we allemaal de techniek om ontbrekende beelden aan te vullen. De hersenen doen dit, zonder dat we er erg in hebben, bijvoorbeeld om de blinde vlek die iedereen in zijn oog heeft, aan te vullen met 'plausibel beeldmateriaal'.
Waarom het aangevulde beeld de open deur en het mooie weer is en niet die gesloten deur van even erna, daar heb ik geen verklaring voor.
mooie reactie, toevallig is het weetje v/d dag van vandaag: Ongeveer 10 procent van alle blinden en slechtzienden gaat, door een
> gebrek aan visuele input, na verloop van tijd hallucineren. Slechts
> 1 procent van hen durft dat, uit angst om voor gek versleten te
> worden, ook toe te geven.
ik denk dat het in mijn geval meer te maken heeft met het aanvullen van het beeldmateriaal door de hersenen dan dat het een hallucinatie was.
het blijkt het syndroom van Charles Bonnet te zijn zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Syndroom_van_Charles_Bonnet
Ik herken het probleem om je aandacht ergens bij te houden heel erg goed , ik heb een aangeboren aandoening die ADD heet , het is min of meer het niet hyperactieve broertje of zusje van AD(h)D dat bij de meeste mensen bekender overkomt . Ik wordt heel erg moe van het moeten verwerken van een heleboel indrukken tegelijk, omdat bij mij de schifting van indrukken niet goed verloopt , alles komt bij mij binnen met de zelfde waarde .
Ik heb de hond van een vriendin als logeeendat is een snurkende franse buldogg. Ik word er helemaal stapelgek van want het leidt veel te veel af.
Maar dat was even mijn verhaal, ik ben blij dat wat jou overkomt met die hallucinaties nu een plaats heeft gekregen .
Heb je er veel last van ?
Mijn moeder vond het niet echt storend, ze vond het op een bepaalde manier ook wel leuk geloof ik, ik kan het haar niet meer vragen want al een aantal jaren geleden gestorven. Mijn vader had ook MD , maar die hallucineerde volgens mij zijn hele leven al en dat was ook welkom want hij was beeldend kunstenaar. Het is opmerkelijk dat de mate van last afhankelijk is van je eigen houding , dat lijkt heel erg voor de hand liggend maar dat is het niet. Onze zintuigen en de verwerking van informatie is veel minder absoluut en veel aantrekkelijker dan we vanuit de ervaring denken.
Jammer dat je dat pas merkt als er iets mis met je is.En dat je dan van anderen moet horen hoe het zit.
bij mij zijn het geen hallucinaties maar hersenschimmen, bij hallucinaties denk je dat t echt is, bij hersenschimmen weet je dat het nep is. Ik heb ze de laatste tijd helaas minder, omdat ik weet dat ze nep zijn vind ik ze vaak grappig: een hond met een lijn die nergens heen gaat, of een struikje dat langs waait. De laatste was een blonde labrador zo groot als een paard, omdat ik iets zwarts op die hoogte zag waarvan ik blijkbaar dacht dat t de neus was.
een goede bron van informatie met een correcte afbeelding
http://www.lighthouse.org/about-low-vision-blindness/vision-disorders/charles-bonnet-syndrome/
Een reactie posten